Model SaHo powstał na podstawie gruntownej analizy innych modeli biznesowych dla energetyki jądrowej, ze szczególnym uwzględnieniem ich zalet i wad. Model ten wykorzystuje sprawdzone rozwiązania wybranych modeli, zwłaszcza szeroko pojętych modeli spółdzielczych i sam do tej grupy się zalicza. Jednak Model SaHo znacząco różni się nie tylko od klasycznych modeli inwestorskich tzw. energetyki zawodowej (ang. investor-owned utilities), ale również od innych modeli spółdzielczych (spółdzielnia amerykańska, fiński model Mankala).

Główną różnicą między Modelem SaHo a modelami energetyki zawodowej (które oparte są o takie narzędzia jak CfD, RAB, PPA) jest struktura właścicielska. W Modelu SaHo elektrownia w fazie eksploatacji należy do odbiorców końcowych, podczas gdy w modelach energetyki zawodowej właścicielami elektrowni są spółki energetyczne, które wytwarzają i sprzedają energię na rynku. Odbiorcy końcowi są jedynie “klientami” kupującymi energię z elektrowni za pośrednictwem spółek obrotu i platform handlu hurtowego. Właściciel elektrowni sprzedaje energię nie tylko w oparciu o koszt produkcji, ale również dolicza własną marżę zysku. Z kolei pośrednicy doliczają koszty własnej działalności (wynajem biur, pensje pracowników, opłaty koncesyjne, ubezpieczenia) i marże zysku. Wszystko to sprawia, że odbiorca końcowy płaci znacznie więcej, niż gdyby nabywał energię z własnego źródła po koszcie jej wytworzenia, tak jak to jest w Modelu SaHo i innych modelach spółdzielczych.

Druga zasadnicza różnica to duża zmienność struktury właścicielskiej (w niektórych wariantach Modelu nawet całkowita) w zależności od etapu realizacji projektu. Dla porównania, w innych modelach struktura właścicielska jest z reguły stała lub podlega niewielkim zmianom (np. dołączenie nowego inwestora tego samego typu, co dotychczasowi).

Model SaHo jest rozwinięciem i ulepszeniem stosowanych do tej pory modeli spółdzielczych. Model ten jest w stanie znacznie lepiej poradzić sobie z finansowaniem bardzo dużych inwestycji infrastrukturalnych o wysokim ryzyku inwestycyjnym oraz przynieść więcej korzyści społeczeństwu.